Lieke

De diagnose was complexe PTSS en hechtingsproblematiek. Denken over toekomst of verleden zorgde voor extreme paniek, huilbuien en fysieke symptomen (misselijk, krampen, pijn) die uren  (soms zelfs dagen) kon aanhouden. Ook was de minste aanleiding genoeg om de gedachte dat ze in de steek gelaten zou worden op te roepen en ook dat zorgde voor die extreme paniek. Verder waren er bijna elke nacht nachtmerries die ervoor zorgden dat ze liever niet wilde gaan slapen uit angst voor “enge gedachten” en enge dromen.
Ook had ze geen herinneringen over haar verleden.

Op dit moment zijn de nachtmerries veel minder frequent en kan ze over vrijwel alles nadenken en praten (ook verleden en toekomst) en geeft dat alleen soms nog een slecht gevoel en angst die dan ook kort duurt. Ook zijn er herinneringen van vroeger weer terug gekomen die ze was vergeten.
Het idee om in de steek gelaten te worden is nog steeds erg eng, maar zorgt niet voor de extreme paniek als ze er aan denkt en gaat ook weer snel weg. Ook is de omgang met bekenden en vreemden veel “makkelijker” en socialer geworden.

Tekst van Lieke

Ik kan nu gemakkelijk denken aan die dingen, waar ik eerst zó van gestrest raakte en panisch werd, dat ik niet meer kon denken.
Ik heb nu voor het eerst in mijn leven een soort stabiele rust in mijn hoofd. Deze rust zorgt ervoor dat ik beter functioneer op allerlei punten. Eerst voelde ik me uitgeput alsof ik constant op de vlucht was; angstig, mijn hart ging dan te keer. Ik had haast geen energie meer. Ik wilde altijd vluchten en weggaan, maar ik wist nooit waarheen. In werkelijkheid wilde ik weg van mezelf en mijn gedachten en paniek. Ik kon dit nooit ontlopen, waar ik ook heenging en in welke situatie ik ook was, ik werd altijd achtervolgd.
Nu, slechts een paar maanden later, kan ik me haast niet voorstellen hoe ik me ooit voelde. Vergeleken met toen voel ik me nu als een lange diepe uitademing; een ontspannen zucht, zo van: ‘hèhè!’.
De sessies hebben mij zóveel geholpen! Ik had me dit van te voren met geen mogelijkheid kunnen voorstellen. Ik had geen fantasieën of gerichte hoop. Ik had er zelfs geen idee van of er überhaupt iets zou veranderen. Want wat ik nu voel, was voor mij, voordat ik er aan begon, iets wat nog niet bestond.
Het is voor mij niet zo goed te begrijpen, hoe dit nou mogelijk is. Het lijkt wel magisch! Je bent, zonder dat je het doorhebt, jezelf nieuwe dingen aan het leren. En dat dit zo snel kan, maakt het nog ongelofelijker!
Ik ben Roland erg dankbaar, omdat hij datgene voor elkaar heeft gekregen, wat de zogenaamde reguliere hulpverleners met geen mogelijkheid hebben gekund met hun jarenlange gepraat.